خیالِ دست

بسیار نگاه تازه و جالبی بود برای من. تحسین می‌کنم پستتون رو.

مثال‌های خیلی جالبی رو آوردید.

و عجیبه که نتیجه‌گیری پایانی‌تون برای خیلی‌ها روشن نیست و به هزار بی‌راهه کشوندنش.

به نظر من مفهوم تیم ملی یه وسیله است. یه واسطه برای انتقال پیام مشترک. یه وقتی بازی داره، همه نگرانش باشیم، شادی های اعضاش مثل شادی ههای خودمون باشه و همینجور نارحتی و باختش. ولی وقتی این مفهوم رو " یکی" میاد مصادره میکنه، حتی مهره هارو جوری میچینه که صدا از کسی در نباد. وقتی مربیش فقط نیم وجدان که نگران پناهنده های داخل انگلیس. اینجا دیگه وسیله کارایی خودشو از دست داده. کاری که ما میتونیم بکنیم چیه؟ همینی که الان مردم کردن. رفتن تماشای مسابقه ولی تشویق نکردن. گفتن ما ایرانی هستیم، ولی طرفدار اینا نیستیم. اتفاقا تو که خشونت پرهیزی باید از این حرکت استقبال کنی.

نمیتونم چه حکمتی، بعضیا فکر میکنن هر جا اکثریت وایساده، اشتباهه! 

ضمنا، تیم ملی با تیم باشگاهی فرق میکنه. ت

به زور که نمیشه ازش انتظار داشت. باید ظرفیتش رو داشته باشه. این تیم ملی در عمل نشون داد نداره!  

مصاحبه کیروش قبل از بازی بود، دو سه رو پیش. 

اتفاقا به نظرم مردم رو جای دیگه، در بیرون زمین، توی کشور همدل کرد. 

همینه میگم دلتون میخاد جایی که اکثریت هستن، نایستین. توی اینترنت پر از فیلما و شعار هاست که مردم نشون دادن پشت همن، با هر دین و مسلک و قوم و طایفه ای. بعد تو تمام اونارو ول کردی. چسبیدی که دفاع نکردن از تیم ملی! واسه همینه میگم، دلتون نمیخاد اونجا که اکثریت وایسادن، نباشین.