خیالِ دست

آره واقعا. «آن‌ روز ولی اگر این دیدگاه امّی بین‌مان غالب باشد همچنان روز خوش نخواهیم دید.»

شاید بی‌ربط به نظر برسه، ولی یاد اون‌جا افتادم که بامداد می‌گه: مدال ندادن به شهیدی که دشمن داده، چون ما خوبیم اونا بدن. پس عقل حکم می‌ده تمام مدالا مال ماست.

پیگیرتر که باشیم ردّش را می‌توانیم قبل از جمهوری‌اسلامی ببینیم.

به‌لحاظِ فکری مستقل‌تر که شویم حتی شاید بتوانیم خامیِ کلیتِ فرهنگی‌ِ درخشان‌مان را ببینیم.

امّت‌گرایی جمهوری‌اسلامی ریشه در اینترناسیونالیسم چپ‌ها هم دارد. بنی‌صدر در یکی از آخرین سخنرانی‌‌هایش در ایران جمله‌ی بامزه‌ای می‌گوید: انترناسیونالیسم دو جزء دارد، ناسیونالیسم‌ش روسی‌ست، عنترش ماییم. چه خیانت‌ها که نکردند این جماعت به "وطن" برای حفظ منافع زحمتکشان جهان.

حزب‌اللهی "هم‌وطن" ما امّا اولاً دغدغه فلسطین دارد و "ایران" برایش تقریباً بی‌معنی است مثلاً در همین چندماه سرخوردگی بزرگشان شده که چرا به جنگ اضافه نمی‌شویم... من هم کامنت‌های احمقانه بعد از اتفاق کرمان را خواندم. قبول هم دارم که قربانیان فاشیسم احتمالاً نتوانند ردّ خشونتی که متحمّل شده‌اند را به‌سادگی از ذهن‌شان پاک کنند. امّا آن کامنت‌های بعد از حادثه کرمان را بیشتر محصول نفهمیدن خوفناکی فاجعه کرمان و دم‌دستی شدن مرگ در شبکه‌های اجتماعی دیدم تا فقدان حسّ ملّی. علی‌رغم تبلیغ تجزیه‌طلبی توسط جریان‌های چپ و بی‌رحمی حکومت نسبت به اقوام در اعتراضات پارسال هم‌بستگی بین مردم در استان‌های مختلف فراتر از انتظار بود و کاملاً معطوف به هویتی به نام ایران.

 فکر می‌کنم این راهی‌ست برای ما به عنوان ملّتی که داریم تحت یک رژیم آپارتاید زندگی می‌کنیم که با برجسته‌کردن دوگانه‌های ایران/جمهوری‌اسلامی یا ایرانی/حزب‌اللهی به دنبال نجات "وطن" باشیم.

توی پرانتز می‌گویم وجه تسمیه لغت "امّی" را در متنت نمی‌فهمم.

امّا دلیل اختلاف‌نظری که داریم را در تفاوت تجربه‌ زیسته‌مان و احتمالاً شناخت متفاوت‌مان از "حزب‌اللهی" می‌بینم. و اینکه تو به جدّیت و استحکام و سفّاکی این نظام تبعیضی که ما داریم ازش حرف می‌زنیم توجّه نداری. درباره آپارتاید حرف می‌زنیم. از نظر من آن حزب‌اللهی که می‌تواند به حقوق مساوی با آحاد ملّت فکر کند حزب‌اللهی نیست. من آدمی نبوده‌ام که بخواهم از جمهوری اسلامی یک شر مطلق و موجودیتی غیرقابل‌اصلاح بسازم. اتّفاقاً یادم هست یک بار وقتی ایران بودی به‌ت گفته بودم وجه درخشان وبلاگت برای من در آن متن‌هایی‌ست که در خطاب و گفتگو با حزب‌الله و با استدلال‌هایی قابل پذیرش برای ایشان است. امّا حالا وقتی وبلاگت را می‌بینم حس می‌کنم خود تو هم از یک همچون گفتگوهایی ناامید شده ای.

چه کار دارم به لبنان. از اقلیّتی حاکم بر ایران، بی‌توجّه(بعضاً دشمن) نسبت به منافع و فرهنگ ایران، بسیار بی‌رحم نسبت به مردم ایران حرف می‌زنم که داری قربانیان زنده‌اش را پند می‌دهی؛ درباره‌ی رعایت حقوق زندان‌بان.

مشکلت اینه که با پیش‌فرض بد بودن قبیله‌گرایی شروع کردی حرف نایس بزنی. این نگاه اعورانه‌ در روح منطقی همه‌ی نوشته‌هات حاکمه که با پیش‌فرض می‌ری جلو.

می‌خوای بفهمی مشکلت کجاس؟

جمهوری اسلامی از اسمش مشخصه که اسلان براش پررنگه.

و اسلام قبیله‌گراست. حقوق اولیه‌ی زندگی به انسان‌ها می‌ده، اما برای قوم غیر خودش با جزیه و امثالهم دست به کنترل می‌زنه. قوم کافرین و مشرکین رو هم مستحق مرگ می‌دونه. همجنس‌گراها رو هم تکه‌تکه مب‌کنه. در نهایت هم معتقده که خودش برتره.

پس جمهوری اسلامی نمونه‌ی موفقی از حکومت اسلامیه.

حالا نظرت درباره‌ی اسلام چیه؟ بدو دنبالش :))))

نبایدم بفهمی. بعد خوندن اینم باز نمی‌فهمی. آخر نظرم می‌گم تنها راه فهمیدنت وه خواهد بود.

۱- قبیله‌گرایی اسلام به معنای قرابت عقاید اساسی‌ بوده نه به صورت قبیله‌ی عربی و عجمی! چه‌طور این‌ها رو با هم مخلوط می‌کنی؟

۲- داعش از بین رفت به دست یک قبیله‌گرای دیگه به اسم قبیله‌ی شیعه. نه به دست سیستم دولت - ملت‌. اینم ایگنور کردی تا به نتیجه‌ی دلخواهت برسی. خب برس :)))

من مدت‌هاست متوجه شدم که شما رو باید رها کرد تا جهان واقعی بکوبه به افکارتون و لهتون کنه. چون ذهنتون برای هر نتیجه‌ی دلخواهی که داخلش پرورش یافته، مقدمه می‌نویسه و استدلال میاره. شما از آخر به اول می‌رید. نتایج ثابتن و مقدمات عوض می‌شن. به جای اینکه از مقدمات و بدون پیش‌داوری به نتیجه برسید. عادت کردید و تنها راه نجاتتون اینه که گذر زمان بزنه توی نتایج انباشته‌شده‌ی پس‌زمینه‌ی ذهنی‌تون. البته اگه زنده بمونید.

در این خصوص با توجه به این پست:

پس بشین تا ببینیم تو دهه‌ی آینده سیستم دولت - ملت زودتر از بین می‌ره یا قبیله‌گرایی عقیده‌ای.