تولید نارضایتی*
به کشور ما حمله شده و ما تنهاییم؛ در این دنیا کسی به کمک ما نخواهد آمد. امیدوارم که با کم‌ترین خسارت و تلفات از آتش این جنگ بیرون بیاییم.
نخست وزیر کشوری که در آن زندگی می‌کنم بیانیه داده در حمایت از اسرائیل و من خنده‌ام گرفت که چنین کشور پرت و بی‌ربطی را اصلاً چه به اظهار نظر؟! کشورهای به اصطلاح «شمال جهانی» در دست‌بوسی اسرائیل گوی سبقت از هم می‌ربایند و البته کانادا هم نمی‌خواهد از این رقابت عقب بیفتد. گو اینکه حتی بیانیه‌شان را هم از روی دست انگلیس و فرانسه نوشته بودند. مع‌آلأسف همان روند سفله‌پروری‌ای که در نظام ولایت‌مدار ایران هست را نظام سفیدپوست‌مدار بین‌المللی هم دارد (یهودی‌ها بعد از جنگ جهانی دوم به‌عنوان سفید پذیرفته شده‌اند.)
در یوتیوب ویدئویی از فاکس‌نیوز درباره‌ی حمله‌ی ایران به اسرائیل باز کردم که ببینم واکنش آمریکایی‌های کلّه‌خر چیست. در کمال تعجب دیدم که در برابر مظلوم‌نمایی اسرائیل اکثراً نوشته‌اند که «خودشان اول حمله کرده‌اند؛ چه انتظاری داشتند؟!» یا «پای آمریکا را به این جنگ نکشید.» و از این گونه نظرات. یکی دوتا ویدئوی دیگر فاکس‌نیوز را هم چک کردم و واکنش‌ها همین بود. رفتم چند شبکه‌ی خبری دیگر و همه همین‌طور.
کسی به کمک ما نخواهد آمد ولی همین‌که آدم‌ها در آمریکای شمالی به این فهم رسیده‌اند که ایران مقصر نیست دستاورد بزرگی برای آنهاست و اینکه پیرو مطلق رسانه‌ها و سیاست‌مداران‌شان نیستند بسیار فراتر از انتظار من.
* هرمان و چامسکی کتابی دارند با عنوان تولید رضایت.
خوشبختانه قالب نظرات همین‌طوره، و کسانی که حامیان فلسطین در سراسر جهان بودن، تا جایی که بررسی کردم همه دارن از ایران تشکر می‌کنن.