گزارش

چند روز پیش محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه‌ی ایران مقاله‌ای نوشته بود در روزنامه‌ی نیویورک‌تایمز (رسانه‌ی اصلی دموکرات‌های آمریکا). ظریف در این مقاله به شدت از عربستان سعودی انتقاد کرد و گزارشی از «اقدامات تروریستی» عربستان را برای خوانندگان آمریکایی ارائه کرد. امروز عادل الجبیر وزیر خارجه‌ی عربستان در پاسخ به مقاله‌ی ظریف مقاله‌ای در همان روزنامه نوشته، به شدت از ایران انتقاد کرده و گزارشی از «اقدامات تروریستی» ایران را برای خوانندگان آمریکایی ارائه کرده. آنچه برایم جالب است واکنش خوانندگان نیویورک‌تایمز به این دو مقاله است. تعداد زیادی از نظرات زیر هر دو مقاله را خواندم و به عنوان جمع‌بندی می‌توانم این‌ها را بگویم:

زیر مقاله‌ی ظریف:

- لحن اکثر قریب به اتفاق نظرات محترمانه است.

- تعداد زیادی از خوانندگان از اقدام ظریف برای انتشار مقاله‌اش در یک نشریه‌ی آمریکایی استقبال کرده‌اند.

- تا آنجایی که نظرات را خواندم، تقریباً همه‌ی خوانندگان با انتقادات ظریف به عربستان همدل هستند.

- از سوی دیگر، تعداد زیادی از خوانندگان معتقدند که هرچند عربستان وضعیت اسفناکی دارد، ولی وضع ایران هم خوب نیست. به‌طور مشخص اکثر انتقادات معطوف به حمایت ایران از حزب‌الله لبنان و دولت سوریه است. وضع حقوق بشر در ایران موضوع دیگری است که خوانندگان زیاد از آن انتقاد کرده‌اند.

- تعداد زیادی از خوانندگان از توافق هسته‌ای استقبال کرده‌اند و ظریف را تشویق کرده‌اند که در همین مسیر پیش برود.

 

زیر مقاله‌ی الجبیر:

- لحن تعداد زیادی از نظرات طنزآمیز یا هجوآمیز است. تعداد زیادی از نظرات با عبارت “What a joke!” شروع می‌شود!

- تعداد زیادی از خوانندگان، از نیویورک‌تایمز انتقاد کرده‌اند که چرا یکی از ستون‌هایش را در اختیار الجبیر گذاشته.

- تقریباً همه‌ی خوانندگان معتقدند که عربستان صلاحیت انتقاد کردن به ایران را ندارد. این ضرب‌المثل انگلیسی زیاد در بین کامنت‌ها دیده می‌شود: “Pot calling the kettle black.”

- اکثر خوانندگان معتقدند که مشکل اصلی تروریسم در جهان، عربستان سعودی است.

- تعداد زیادی از خوانندگان از دولت آمریکا به خاطر همراهی‌اش با دولت عربستان سعودی انتقاد کرده‌اند.

پیش به سوی سکولاریسم

همین دیروز صبح بود که درباره‌ی سخنان اخیر آیت‌الله محمد یزدی (رئیس مجلس خبرگان رهبری و عضو فقهای شورای نگهبان) دو پاراگراف نوشتم. می‌خواستم نشان دهم که این حرف‌ها صبغه‌ی سکولار دارد. قرار بود اسم پست را بگذارم «پیش به سوی سکولاریسم». بنا به ملاحظاتی بی‌خیالِ کامل و منتشر کردن آن متن شدم. امروز دیدم که یک وبلاگ‌نویس (که خودش از فقها است) متنی نوشته که تا حد خوبی همان چیزی است که می‌خواستم بگویم. متن را از اینجا بخوانید و سری هم به پست‌های دیگر ایشان بزنید، ضرر نمی‌کنید.

«رای ما سودی ندارد تا نباشد رای تو»

احوط آن است که هیچ حدیث مفصلی از این مجمل خوانده نشود!

به جای بیانیه

بر روی زمین اهل وفا هیچ نمانده است

ایران دلت را مگشا بر جیبوتی‌ها

افاضات پیشاانتخاباتی

سال ۸۸، گرماگرم انتخابات، رضا خاتمی برای سخنرانی آمده بود دانشگاه ما و حرفی زد که آن‌موقع برایم بسیار عجیب بود: «ما آمده‌ایم که قدرت را از رقیبمان پس بگیریم.» با خود فکر می‌کردم که مگر می‌شود کسی این‌قدر تشنه‌ی قدرت باشد که از بیان آن ابا نکند؟ باید به کسی رأی داد که برای خدمت به مردم آمده، نه برای کسب قدرت. آن سال من به نامزدی رأی دادم که خود را «نوکر مردم» می‌خواند. ۶ سال پس از آن، دارم به رضا خاتمی فکر می‌کنم و حرفی که آن روز در دانشگاه زد. با خود فکر می‌کنم که مگر می‌شود کسی این‌قدر با مردم صادق باشد که از بیان چنین حرفی ابا نکند؟ باید به کسی رأی داد که کمترین دروغ و تزویر را می‌شود در او سراغ گرفت.

مادرم در میان گنجینه‌ی ضرب‌المثل‌هایش این یکی را زیاد به‌کار می‌برد: «فلانی دلش خیلی می‌سوزه، فقط گریه‌اش نمی‌گیره!» من امسال می‌خواهم به آدم‌هایی که تا پای گریه کردن دلسوز من و امثال من هستند رأی ندهم. من به وکیلی نیاز ندارم که دلش برایم بسوزد؛ نوکر و خادم و کلفت و خاکسار هم نمی‌خواهم ولذا به کسانی که برای این منظور نامزد شده‌اند رأی نخواهم داد. من وکیلی می‌خواهم که دلش برای خودش بسوزد؛ کسی که برای رسیدن به فرصت و موقعیت وکالت من و امثال من همه‌ی تلاشش را می‌کند و آخرش هم منّتی بر سر من ندارد، چون برای به قدرت رسیدن خودش تلاش می‌کرده نه برای خدمت به من.

بعد از این همه سال زندگی کردن برایم روشن شده که اگر فرضاً کسی دلش برایم بسوزد و بخواهد کمکم کند، دم‌به‌ساعت این موضوع را بیان نمی‌کند. خادم واقعی هر دقیقه متذکر نمی‌شود که آقا من قصدم خدمت به شماست یا برای خدمت به شما دارم فلان کار را می‌کنم. مادر و پدر و استاد کی چنین ادبیاتی دارند؟ سیاست بازی قدرت است و بازیگران این عرصه به‌دنبال قدرتند. اگر فکر می‌کنید اعضای یک جناح خاص سیاسی شیفتگان خدمتند و نه تشنگان قدرت، حال خوبتان را خریدارم!