خیالِ دست

منم نمیدونم چمه کلا این بی خبریه باعث شده استرس بگیرم کلا بی قرارم نمیدونم چرا...

سلام و درودها

بنده هم دقیقا حس و حال شما را دارم

در عصری که تقریبا نیمی از زندگی از جمله کار و مطالعه و اوقات فراغت، ارتباط مستقیم با اینترنت و فضای مجازی دارد، کنار آمدن با چنین شرایطی اندکی دشوار است

به امید آرامش و آسایش...

بله گرفتار شدیم خیلی‌هامون.

من تنها یک استاد بهم مصاحبه اسکایپی داده بود که دیروز بود! امیدوارم نظرش برنگرده. یک جلسه داخل دانشگاه هم کنسل شد برای این که راهی نبود زمانش رو هماهنگ کنیم.

ما خوبیم!! 

ما خوبیم!! 

+ روشنه که خواستم خبر سلامتیمون رو بدم،از نگرانی دربیارمتون! :))

نه اینکه، ما خوییم!!

در بی خبری و استرس به سر می بریم.

و در حال دعا که کسی آسیب نبینه :(

سلام

اصفهان امروز ظاهرا آروم تره. همه از ترس خزیدن توی خونه.

دیروز این جا صحنه دیووووونه بازی بود همه جا بدجور

یه عالمه خسارت بود به کل شهر

تقریبا سر چهارراه های مهم و اتوبان ها لاستیک و تنه درخت آتیش زده بودن

چندین تا بانک

کیوسک پلیس

چندتا اتوبوس واحد

انداختن چندتا تابلوی بزرگ و صندوق صدقات

و چیزای دیگه ای که خبر ندارم

دیشب مردم از شدت ترس ماشین شون رو قفل می کردن و اولین جایی که میشد رهاش می کردن میرفتن. اتوبان دم خونه ما ساعت ها جقله هایی وایساده بودن و نمیزاشتن کسی بره

کنده آتیش میزدن

لاستیک آتیش میزدن

بعضیا گارد ریل اتوبان و باز کردن و یه عده از اون وسط سریع با ماشین رفتن

نیمه شب هم یه عالمه ماشین پارک شده توی اتوبان رها شده بودن.

اعتراضات به خشونت و تخریب کشیده. بیشتر در شهرستان‌ها فعالیت می‌کنند. نیروی انتظامی در حال مقابله ست. البته امروز مرکز تهران کاملا عادی بود. عدم دسترسی به اینترنت به کنترل اغتشاشات کمک کرده چون مانع ارتباط و هماهنگیه.

برای ارتباط با داخل ایران میتونید از اپلیکیشن بله و ایتا استفاده کنید

فعلا که ما هم خیلی دوست داریم بدونیم چه خبره! شبکه خبر و سایت‌های داخلی اخبار محدودی رو منتشر می‌کنند، بی‌بی‌سی هم که اگر چه غلو می‌کنه ما اصلا بهش دسترسی نداریم، خدا می‌دونه دقیقا چه خبره ولی ظاهرا ماجرا جدیه و یه عده کمر همت بستن که ایران رو ناامن کنن و تا حدودی فعلا موفق بودن.

سلام، کماکان هستیم و می‌خوانیم‌تان.

یک هفته گذشته و هنوز  خبری نیست از آزادسازی اینترنت!

با سیلی صورت‌مون رو سرخ نگه می‌داریم که چیزی نشده... چند روزی بی‌اینترنتیم و این چند روز هم می‌گذره ... اما اما امان از دولت مدرن و توتالیتر و بی‌پناهی ما!

به کجای این شب تاریک بیاویزیم قبای ژنده خود را...

دوست من یک سالی هست مهاجرت کرده. هر بار اتفاقی توی این یک سال می‌افته تو دلم می‌پرسم "مهسا چقدر خوشحالی که اینجا نیستی!" هرچند منظورم از خوشحالی واقعاً خوشحالی نیست. یعنی انقدر زندگی اینجایی به خوردمون رفته که ما، ماه هم بریم دیگه خیال‌مون راحت نیست. ده ساله و بیست ساله و بی خاطره از کوچه و خیابون نیستیم که بریم چند کیلومتر اونورتر و بگیم بیخیال.

من تازه اومدم تهران. و تهران جهنم‌تر از هرجاست. مردم‌اش دو شقه شدن و راستش مدل هر دو برای من به نوعی آزار دهنده‌ست. یک ماه پیش بود. یک خانومی توی مترو داد زد، از اینجا بدتون میاد بردارین برین! (مدل اینجا ارث ماست.)

والا من نه اینکه عاشق و متنفر باشم از ایران. اینجا به دنیا اومدم و بزرگ شدم و  "به دنیا اومدن و بزرگ شدن" فقط 4 تا کلمه و تعدادی حروف که پشت سر هم ردیف شدن نیست...

و اون خانم اشاره نکرد از کجا پول بیاریم و به کجا بریم با آبرویی که نگذاشتن برامون.

لعنت به اون پیرمردی که اون بالا نشسته. از جنس لعنتی که به شمر و یزید میدن. این زیارت نامه‌ها رو کی و چطور مینویسه؟ اگه لعنت فرستادن توی زیارت عاشورا ثواب داره (علی الظاهر) چرا فرستادن اینطوری و همین الان و به مصداق زنده و درد دسترس‌ش نداشته باشه.

سلام من به تو :)
اینترنت که قطع بود میلم به نت ملی هم نمی‌کشید فقط وقتی طولانی شد گاهی که برای آزمون اینکه نت وصل شده یا نه کرومو باز می‌کردم پارسی‌جو رو بالا می‌آوردم تا ببینم دیوصفتان چه نالیده‌اند که کمی چشمم به امور باز بشه.