حماقت به توان وقاحت
سه شنبه, ۲۴ مهر ۱۳۹۷، ۰۱:۴۹ ب.ظ
اگر من یک آدم چهل ساله باشم، آسمانجُل، بیخاصیت، بیهنر، بد عهد، ورشکستهی مالی و اخلاقی، عاجز از شب کردنِ روز بدون مکافات و مشکلات، و گرفتار در انواع بحرانهای تصور پذیر و تصور ناپذیر، در حالی که پلهای پشت سرم خراب شده و حنایم دیگر پیش احدی رنگی نداشته باشد، بهعلاوه، بوی گند دروغ و تزویرم عالم را پر کرده باشد، دوستانم از اطرافم پراکنده شده و مشتی کفتار در انتظار کلّهپا شدنم دورم را گرفته باشند و بعد، حالا همین من بیایم با کلمات «پیشرفت» و «تعالی» جملهسازی کنم و کاغذ سیاه کنم که من میخواهم پنجاه سال دیگر فلک را سقف بشکافم و طرحی نو در اندازم، سزاوارتر است که به حالم بخندند یا بگریند؟
۹۷/۰۷/۲۴