خیالِ دست

بدون استثناء، چند دقیقه پس از نوشتن هر کدام از پست‌های این وبلاگ، از نوشتنشان پشیمان شده‌ام؛ زودتر از همه، از نوشتن پست‌های سیاسی پشیمان می‌شوم. سیاست آخرین چیزی است که دوست دارم از آن بنویسم. موضوعاتش سطحی و پیش پا افتاده‌اند، تاریخ انقضاء دارند و از همه بدتر: به هیچ دردی نمی‌خورند. با این همه، باید از سیاست نوشت.

نقل مشهوری است از ارسطو که «اگر باید فلسفیدن پس باید فلسفیدن، و اگر نباید فلسفیدن پس باید فلسفیدن.» حتی اگر کسی با فلسفه مخالف باشد، باید برای مخالفتش دلیل بیاورد و همین دلیل‌آوری دست زدن به یک فعالیت فلسفی است. به‌نظرم لااقل در روزگار ما، شبیه به این را می‌توان درباره‌ی سیاست گفت. حرف سیاسی نزدن، کار سیاسی نکردن، و به طور خلاصه سیاسی نبودن و دیگران را هم به آن تشویق کردن، در جهان ما کنش‌هایی به‌شدت سیاسی است.

شریعتی می‌گفت پس از بعدازظهر عاشورا «آنها که مانده‌اند باید کاری زینبی کنند وگرنه یزیدی‌اند.» ماجرا را اینطور دیدن البته ترسناک است. جایی برای فرار از این مخمصه نمی‌ماند؛ اگر از حق دفاع نکنی، باطلی. در سیاست هم با همه‌ی پیچیدگی‌هایش آخرش همین است: یا با مظلومانی یا با ظالمان و اگر ساکتی با ظالمانی. هرچند نه همیشه، ولی برای پیدا کردن ظالم و مظلوم می‌توان نگاه کرد و دید که در دو طرف ماجرا، کدامیک می‌خواهد تو ساکت باشی. او همان ظالم است.

سیاسی نوشتن در یک وبلاگ با مخاطبان بسیار محدود، هرچند نه به درد مخاطب می‌خورد و نه به درد نویسنده و هرچند ممکن است در آینده برای وبلاگ‌نویس مکافات شود، تمرین و تلاشی است برای ساکت نماندن، برای موضع گرفتن، برای رفتار نکردن منطبق با خواست ظالمان، برای حمایتی—هرچند کلامی—از مظلومان، برای کاری زینبی کردن، و برای یزیدی نبودن.