خیالِ دست

پاسخ:

مادر من معلم دینی و قرآن راهنمایی بود و همیشه محل رجوع بچه‌ها. به‌جای اینکه مشکلاتشونو به مشاور مدرسه بگن به مادرم می‌گفتن و مادرم به‌شدت درگیر مشکلاتشون میشد. حتی شماره تلفن خونه‌مونو می‌داد به بعضیاشون و روزانه ۲-۳ ساعت تلفنی باهاشون حرف می‌زد. تا حدی که من شخصاً گاهی وقتا لجم می‌گرفت.

می‌خوام بگم که تا حدودی حال شما رو می‌فهمم. مشکلات بچه‌ها هیچ‌وقت تموم نمیشه، ولی صبر و حوصله و توان معلم بالاخره تموم میشه. حتماً شما خودتون بهتر می‌دونید چه کاری براتون بهتره، من فقط اینو می‌دونم که نبودن شما به ضرر مدرسه و دانش‌آموزا خواهد بود.

کم شدن حساسیت‌ها که من اسمشو گذاشته‌ام بی‌شعوری، برای بعضی از مشاغل لزوماً بد نیست. دکتر یا پرستاری که با دیدن خون غش کنه نمی‌تونه کارشو انجام بده. پلیسی که بخواد برای هرکدوم از مراجعین به کلانتری دل بسوزونه دیگه دلی براش نمی‌مونه و معلمی که بخواد همراه با تک‌تک دانش‌آموزانش درد بکشه و مشکلاتشونو تحمل کنه چیزی از خودش نمی‌مونه. گاهی کرخت شدن لازمه‌ی ادامه دادنه.

پاسخ:

بله، این هم درسته. شاید یکی از دلایل عادی شدن این باشه که چشم انسان باز می‌شه و چیزایی که قبلاً نمی‌تونست ببینه رو می‌بینه. ولی مشکل همین‌جاست: گاهی انسان ترجیح می‌ده به همه خوشبین باشه. گاهی انسان ترجیح می‌ده یه چیزایی رو نتونه ببینه.

پاسخ:
منظورم از خوشبینی این بود که تا از کسی به عینه خلافی ندیده‌ای او را آدم سالمی حساب کنی. به عبارت دیگر، همه خوبند مگر اینکه خلافش ثابت شود. ولی بعضی کارها خلاف این نگاه را طلب می‌کنند، مثل کار پلیس: همه بد هستند مگر اینکه خلافش ثابت شود.

پاسخ:
قسمت اول رو که اگه آقای زلفی خواستن خودشون جواب می‌دن. قسمت دوم هم درسته، البته درباره‌ی کسی که حرفه‌اش مشاوره است. ولی وقتی دوست شما میاد مشکلشو با شما مطرح می‌کنه، شما نمی‌تونید بهش بگید صبر کن من برم قوی بشم و اصول مشاوره رو یاد بگیرم بعد بیا. خواه ناخواه شما درگیر اون مشکل میشید.

پاسخ:
بله، من هم یکی از مشکلاتم اینه که در زمان کودکی زیاد مشکلی نداشتم!

پاسخ:
ممنون از نظرتون.