نمی‌دونم اون کسی که الآن داره استدلال می‌کنه من هستم یا نه؛ ولی قطعاً این کسی که داره درد می‌کشه منم!
۶ نظر
۰۵ مهر ۹۴
نمی‌دونم اون کسی که الآن داره استدلال می‌کنه من هستم یا نه؛ ولی قطعاً این کسی که داره درد می‌کشه منم!
مهدی یک: تابستونا نور آفتاب چشامو اذیت می‌کنه.
مهدی دو: خب، چرا عینک آفتابی نمی‌زنی؟
یک: آخه همین‌جوریش مشاهداتم به اندازه‌ی کافی گرانبار از نظریات هست!
مهدی یک: چته؟
مهدی دو: یه ترسی افتاده تو دلم.
یک: چرا؟ چی شده؟
دو: یادته اون دفعه به «ح» چی گفتم؟
یک: کدوم دفعه؟
دو: اون دفعه که می‌گفت «حس می‌کنم فقط به درد مسخره‌بازی می‌خورم.»
یک: آره، گفتی «بترس از روزی که بفهمی به همین درد هم نمی‌خوری!»
دو: خب، امروز حس می‌کنم فقط به درد مردن می‌خورم!
مهدی دو: خب دیگه، همه به یه نحوی موضع گرفتن؛ تو نمی‌خوای اعلام موضع کنی؟
مهدی یک: نه!
دو: چرا؟! تو که همیشه نفر اول بودی! تا خبری میشد بدوبدو میومدی اینجا می‌نوشتی.
یک: این همه حرف زدم، هیشکی گوش نکرد. حالا این دفعه حرفی نمی‌زنم، بلکه گوش کنن!
دو-سه روز است پدر و مادرم نتیجهٔ آزمایش‌هایشان را گرفته‌اند و بحث غالب در خانهٔ ما، قند و چربی و کلسترول است. پدرم در حال کار کردن با تبلت است:
پدرم: ببین، من می‌گم این قرصا رو نباید بخوری قبول نمی‌کنی. اینجا هم نوشته مصرف خودسرانهٔ ویتامین D خطرناکه.
مادرم: خودسرانه نیست که. دکتر تجویز کرده؛ نسخه نوشته!
پدرم: خب، خودسرانه نسخه نوشته!
شب بود و بینمان بحث. بحث احکام بود. من می‌گفتم همه باید نماز بخوانند تا برسند هرچند هرکسی به جایی. او می‌گفت اگر دیدی نمازت جایی نمی‌برد لازم نیست بخوانی. من به قرآن و حدیث استناد می‌کردم. او به شمس و مولوی و گادامر! وسط بحث گفت مهدی نمازم را نخوانده‌ام، می‌روم بخوانم. گفتم باشه. من هم نماز نخوانده بودم.