خیالِ دست

خب من جمله‌ی آخر رو یه مشکل نمی‌دونم، یا لااقل مشکل خاصی نمی‌دونم. برای همین فکر نمی‌کنم پارادوکس باشه.

+ موفق باشید. ایشالا پایان‌نامه‌ی خیلی خوبی بنویسید.

شما که همه‌چی‌دون هستی باید بگی چرا!

یاد این شعر محمد صالح‌علا افتادم:

«شما که سواد داری، لیسانس داری، روزنامه‌خونی

با بزرگون می‌شینی، حرف می‌زنی، همه‌چی می‌دونی

شما که کلّه‌ت پره، معلّم مردم گنگی

واسه هرچی که می‌گن جواب داری درنمی‌مونی

بگو از چیه که من دلم گرفته؟

راه میرم دلم گرفته، می‌شینم دلم گرفته

گریه می‌کنم، می‌خندم، پا می‌شم، دلم گرفته ...»

بی‌علّت که نیست، ولی نمی‌دونم علّتش چیه. البته شاید زیاد هم مهم نباشه که علّتش چیه. بیشتر معلول مهمه. دقیقاً نمی‌دونم از کی اینجوری شدم، ولی این چند سال اخیر اینجوری بوده‌ام. در حالت‌ها و موقعیت‌های مختلف این حسم شدت و ضعف داشته ولی هیچ‌وقت نشده که کاملاً از بین بره. حتی وسط بزرگ‌ترین خوشی‌های زندگی، همون موقعی که حس می‌کردم دارم بهترین روزای زندگیم رو سپری می‌کنم، ترجیح می‌دادم بجای لذت بردن، بمیرم!

ممنون از نظرتون و پیشنهادتون. خیلی جالب بود. «انسان در جستجوی معنا»ی فرانکل هم وارد لیست مطالعات آینده‌ام شد.

امّا درباره‌ی «درمان»ش مطمئن نیستم. به نظرم مصنوعی میرسه، چون من از اولش هم می‌دونم که قرار نیست خودمو بکشم، فقط قراره مقدمات رو فراهم کنم. شاید هم نشه، نمی‌دونم. شاید یه زمانی امتحانش کردم.

البته اینو هم بگم من یه مشکل اساسی با روان‌شناسی دارم و اونم اینه که هر تفاوت روانی یک انسان با نُرم انسان‌ها رو یه اختلال روانی و بیماری می‌دونن. شما پیامبران یا یه انسانی مثل مولانا رو ببری پیش روان‌شناسان هزار تا بیماری روانی براشون لیست می‌کنن. البته قطعاً نمی‌خوام بگم منم مثل پیامبران و اولیاء هستم، دارم صرفاً روش روان‌شناسان رو نقد می‌کنم. البته مطالعاتم در این زمینه خیلی خیلی خیلی کمه و خیلی خیلی خیلی زیاد لازمه بخونم این حوزه رو.

باز هم ممنون از نظرتون.

از دو حالت که خارج نیست؛ یا خوب میشم، یا راحت! احدی الحسنیین! :)

شوخی کردم.

+ تموم میشه. کافیه همت کنید و وقت پاش بذارید. ایشالا که به خوبی تموم بشه.

بله، من هم عرض نکردم که روان‌شناسی پیچیدگی ندارد. به‌هرحال بحثش طولانی است و من چنان که گفتم هنوز اطلاعات لازم را ندارم.

آهان، الآن فهمیدم. من کامنت قبلی‌تان را تجویزی خواندم. برای همین گفتم به نظرم مصنوعی می‌آید.

ممنون. هر وقت شروع به مطالعه‌اش کردم، اگر سوالی داشتم می‌پرسم.

مطلب جدیدی نیست، و فکر نمی‌کنم خیلی هم خصوصی باشه. حس منه به زندگی و مرگ. همین‌طوری که من حسی راجع به خدا دارم، راجع به خانواده دارم و ... حسی هم راجع به زندگی دارم. در همین «خیالِ دست» قبلاً هم درباره‌اش نوشته بودم.

هدف از نوشتن هم گرفتن مشاوره از خوانندگان وبلاگ نبود. من راستش خیلی کم پیش میاد چیزی رو با هدف خاصی بنویسم. یه مطلب رو می‌نویسم، مثلاً اینکه مرگ رو بیشتر از زندگی دوست دارم. یکی میاد میگه چه جالب! منم همین‌طور. یکی دیگه میگه خاک بر سرت با این حست. خلاصه یه فضای دورهمیه، هرکسی چیزی میگه. اگه قصد «درمان» داشتم قطعاً توی وبلاگ مطرحش نمی‌کردم.

و البته آقای اسکندری هم لابد موقع کامنت گذاشتن، در پس ذهنشون این هست که دارند برای یک آدم بالغ کامنت می‌ذارن که بعد از خوندن کامنت نمیره خودشو بکشه! از این نظر، فکر نکنم بشه بهشون خرده گرفت که چرا روش فرانکل رو معرفی کردن.

شاید لازم بود بیشتر توضیح بدم. راستش فکر نمی‌کنم بیمار باشم که نیاز به درمان داشته باشم. اتفاقاً حسی که دارم رو مفید می‌دونم و ازش راضی‌ام.

این رو هم اضافه کنم که این حس در چند سال اخیر همیشه با من بوده؛ یعنی چه زمانی که احساس نزدیکی به خدا داشتم، چه زمانی که احساس دوری داشتم و ... . اتفاقاً زمان‌هایی که حس نزدیکی به خدا دارم بیشتر مشتاق مرگ میشم، چون خیالم از بابت اون دنیا راحت‌تره! :)

ممنونم. شما هم موفق باشید.

:))

غم خاصی ندارم خداروشکر.

لذت‌بخش نیست، هرچند غم‌آلود هم نیست.

نمی‌دونم، شاید بد نوشتم. ولی شما هم قبول کنید که خیلی پیش‌فرض‌هاتون زیاده!

بذارید یه مثال بزنم. فرض کنیم من چشمام آبیه در حالی که هیچ کدوم از اعضای خانواده‌ی من چشمای آبی ندارن. آیا من متعجبم؟ بله. چرا؟ چون به نظرم میاد که نباید رنگ چشمام آبی باشه ولی هست. آیا ناراحت و ناراضی‌ام؟ نه، آبی هم بد نیست. آیا از اینکه رنگ چشمام آبیه لذت می‌برم؟ نه، اونقدرا هم مهم نیست برام که باعث لذت بشه. آیا اینو یه موضوع خصوصی می‌دونم و درباره‌اش حرفی نمی‌زنم؟ نه، خصوصی نیست. حتی به کسایی که منو ندیدن هم می‌گم که چشمام آبیه. مشکلی با مطرح کردنش ندارم.

لطفاً در مثل مناقشه نکنید! :)

فقط خواستم نشون بدم میشه درباره‌ی یه موضوع دیگه این حالات برقرار باشه. پس تناقضی در کار نیست.

شاید در ناخودآگاهم قصدم این بوده که نشون بدم که خیلی خاصم یا فرق دارم ولی آگاهانه نبوده. لااقل موقعی که این متن رو می‌نوشتم به این فکر نمی‌کردم.

متعجبم چون اکثر انسان‌ها با من فرق دارن و زندگی رو دوست و مرگ رو دشمن دارند. من برعکسم، نباید از این تعجب کنم؟!

اینطوری نیست که من صبح تا شب دعا کنم که بمیرم. صرفاً‌ دارم از تمایلم صحبت می‌کنم. اگه میل داشتن به چیزی همون آرزو کردنشه، من متاسفانه نمی‌تونم مرگ رو آرزو نکنم. چی کار کنم؟ اینطوری هستم دیگه!