خیالِ دست

ولی در اسلام و حکومت اسلامی ؛ ادیان آسمانی و دارای نشانه های صحیح ؛ هر چند از اسلام پایینتر هستند ولی مورد احترام و به رسمیت شناخته میشوند و شامل حقوق شهروندی میشن ... (فکر نمیکنم لازم به ذکر  باشه که ایران کاملاً اسلامی نیست)

داشتن نشونه های صحیح و آسمانی بودنش رو خدا؛ با معجزاتش تعیین میکنه ...

...

نوشته های آقای زلفی دقیقتر از حرفای بنده است ولی الان که فهمیدم یکی از منظوراتون بهایی های ایران‌نشین و ایرانی هستن باید بگم که : هنوز متوجه نمیشم! سردسته‌ی بهایی ها خودش رو پیامبرِ بعد از حضرت محمد ص اعلام کرده! با این حرف یعنی حضرت محمد و رسالت و نبوتش رو قبول داره! پس باید کتاب و معجزه‌اش رو هم قبول داشته باشه! تو صحبتای حضرت محمد و قرآن به صراحت گفته و نوشته شده که حضرت محمد ؛ خاتم انبیاست! پس بهاییتی وجود نداره که بخواد به رسمیت شناخته بشه!!! ضمن اینکه تعالیم بهایی ؛ بر ضد تعالیم اسلامی و محمدی هست! 

و دیگر اینکه از نظر عقلانی ؛ خدایی که فرزند داشته باشه ؛ یعنی نیاز داشته ؛ چطور خدایی که نیازمنده میتونه خدایی کنه؟ این حرف کفرِ محضه که بخوایم بگیم خدا همسر و فرزند داشته ... یکی از جاهلیت‌های آشکاره که بخوایم به خدایی نیازمند به فرزند و همسر تکیه کنیم!!! در حالی که از نظر منطق و عقل هم خدا باید بی نیاز و قادر بر همه چیز باشه نه اینکه نمونه و همتا داشته باشه ...

* به نظرم آزمایش ذهنی شما ربطی به مسأله ی بهاییت در جمهوری اسلامی نداشته باشد اما تا حد خوبی به جواب من ربط دارد :)

کسی که بگه خداوند فرزند داره ؛ مشرک و کافره ... کسی که برای خدا شریک و همتا قرار بده هیچ توجیهی نمیتونه بر درستیِ کارش بیاره ... خدایی که شریک داشته باشه و نیازمند باشه؛ پذیرفتنی نیست ...

اولا که این امر حتی از دید تاریخ هم به اثبات رسیده که مسیحیت کنونی تحریف شده است... دوما وقتی دین من اسلامه و تشیع رو با عقلم و درکم قبول دارم چه نیازی به منابع سطح پایین مسیحیت دارم؟ 

سه گانه دونستن خدا کفر و شرکه محضه!حالا به هر شکل و اسم و رسمی که میخواد باشه! رسالت مشترک همه انبیا فهموندن دو اصل بوده_توحید و معاد! حالا فهمش اینقدر برای شما و مسیحی ها سخته , دیگه ربطی به خدا که نداره!!! اون دنیا متوجه میشید :)

حالا اگر مسامحتاً بخواهیم بهاییت را صرفا یک سری اعتقادات بدانیم و کاری به جنبه های ایدوئولوژیک نداشته باشیم بازهم منطقی ست که جمهوری اسلامی یا هر کشوری که بر اساس دین رسمی اش حکومت میکند فرقه ای را که به زعم بزرگان دینی آن، انحراف در دین ایجاد کرده را به رسمیت نشناسد و حقی برای آن ها قائل نباشد، ببینید مسأله اصلا دین منسوخ و غیرمنسوخ نیست به نظر من !چون خیلی از علما زرتشت را پیامبر نمیدانند (ازجمله امام خمینی) و تعابیر بعضا تندی دارند اما این دین به رسمیت شناخته میشود چرا؟! چون مرزبندی آن با اسلام مشخص است اما انحرافاتی  چون بهاییت اصلا در چنین قالب هایی دسته یندی نمی شوند و جمهوری اسلامی نمی تواند به عنوان یک دین با آن برخورد کند چه به لحاظ اعتقادی و چه سیاسی!

البته مگر اینکه خودشان بخواهند جار بزنند بهایی اند (که الان همین را می خواهند)

اما بعد...

من به رسمیت نشناختن را به عنوان دین گفتم نه دولت! بیت العدل اتفاقا همیشه از سیاسی بودن پرهیز کرده و حتی اگر بیانیه هایی که در محکوم کردن شهروندان بهایی دارد را ببینید کلا درباره ی گل و بلبل و عشق و صفا و صلح جهانی صحبت می کند، من با بیت العدل هیچ کاری ندارم دارم راجع به یک سری اعتقادات مذهبی-سیاسی حرف میزنم و هرکس که خود را بهایی بداند لاجرم به گزاره ها معتقد است. مثلا از جمله اینکه هربهایی وظیفه ی تبلیغ دارد و در واقع موظف به جذب مسلمانان به سمت بهاییت است! یا اینکه قوانین بیت العدل بالاتر از قوانین آن مملکت حجیت دارد و تنها قوانینی رعایت می شود که با بیت العدل تناقض نداشته باشد! این اعتقادات کاملا سیاسی هستند و البته ربطی هم به جمهوری اسلامی ندارند و اما به ذاته می توانند با در تضاد و تناقض با آن باشند، حالا شما میگویید خیلی ها به این گزاره ها پایبند نیستند، باشد اما قرار نیست که بگوییم هرکس به این چیزها اعتقاد داشت حقوق شهروندی ندارد، هرکس نداشت دارد که! تشیع و بهاییت و هر دین و مذهب دیگری یک مجموعه عقاید و رفتار است و وقتی کسی خود را منتسب می کند یعنی مجموعه ای را پذیرفته.

در ضمن مشکل جمهوری اسلامی با بهاییت اعتقادی ست در درجه ی اول (همانطور که بودایی ها را به رسمیت نمی شناسد) نه سیاسی، بعد از آن می شود فکت سیاسی هم آورد که ببینید این ها با جمهوری اسلامی هم دشمن هستند و قس علی هذا

در ضمن اینکه می گویید حقوق شهروندی بر اساس ملیت است نه باورها، نقیضش هم آمده که مثلا الان تمام مهاجرین افغان حتی غیرقانونی ها حق تحصیل دارند! پس ببینید به نظرم این حقوق شهروندی و این حرف ها کلی گویی ست، اگر وقت و حوصله اش را داشتید بهتر بود که جزئی و گزاره ای بحث می کردیم به هرحال مقایسه ی جمهوری اسلامی با یک حکومت سکولار و اینکه انتظار داشته باشیم طابق النعل بالنعل عین آن باشد، انتظار معقولی نیست.

البته چیزی که در مورد سربازی گفتید برای من عجیب بود و اگر مطمئن هستید و مثلا در قانون آمده و این ها خب این یک تناقض است و به نظر من هم اشتباه است و جمهوری اسلامی باید جواب پس بدهد اما تا جایی که من می دانم بهایی ها حق ورود به جبهه ها را نداشتند مثلا اما الان چطور شده اطلاعی ندارم، به هرحال اگر درست باشد حق با شماست.

و درمورد تقیه و این ها، والا تا جایی که یادم میآید ما یک دوستی داشتیم در دبیرستان که بهایی بود تا سال دوم ما می دانستیم اما مدرسه نمی دانست و گفته بود که شیعه است. بعد از سال دوم یک هو اعلام کرد به مدرسه که بهایی ست و وقتی تعجب ما را دید گفت به ما گفته اند که از این بعد  دین تان را علنی کنید، البته که او درسش را ادامه داد اتفاقی هم نیافتاد اما می خواهم بکوییم تقیه هم میکنند این ها، پس می شود نگفت که بهایی هستم و به راحتی به زندگی ادامه داد، حالا که اصرار بر اعلام است که من این یکی را به یقیین می گویم سیاسی ست تبعات خودش را دارد...

این روزها دلتنگم. زمان خدمتم هم دلتنگ بودم. با خودم میگویم شاید به خاطر این است که این روزها بهترین دوستانم در حال انجام خدمت "مقدس" سربازی اند. پروین روی سنگ قبرش نوشت "دل بی دوست دلی غمگین است". راستش من اسمش را گذاشته ام دلتنگی؛ برای آدمی که مدّت ها ست با کسی حرف نزده است و قصّه اش  علائم فیزیولوژیک هم پیدا کرده  و کارش به قرص کشیده، "دلتنگی"، شاید تعارف است.

از میان این رفقایی که گفتم، آن که قدمت و شدّت دوستی مان بیشتر است، درویش است؛ درویش گنابادی. بعد از 88، که کروبی در مناظره ها از ظلم به دار و دسته ی این بنده خداها گفت فشارهای امنیتی به ایشان بیشتر شد. برادر این رفیقمان که کارمند یک ارگان دولتی بود چند وقت بعد اخراج شد، چند ماه بعد دستگیر شد و چند سال با چندین نفر دیگر از هم مرام های شان در اوین بود. این چند سال بارها خودم شاهد احساس عدم امنیتش و ترس های این دوستم بودم،که قصّه اش طولانی است.

حالا درست است "ما" خدا رو بنده نیستیم، ولی این رفیقمان به حساب خود ِمهندس ها  "نخبه" است. بعد از آموزشی، امریه گرفته بود و در یکی از جزایر جنوب کار مهندسی می کرد، که اصلش سرباز که باشی کارت بهتر از کارگری نیست، ولی راضی بود. 

دو ماه پیش یکهو خواستند که بیاید پادگان تهران، خودش را معرفی کند، نامه ی محرمانه از نهادهای مربوطه داشت. حالا یک ماه و نیم است که اعزام شده است خاش. میگفت تمام کادری های پادگان تهران، یک بار هم ندیده بودند که یک فوق لیسانس را برای هر تنبیهی آنجا بفرستند. محترمانه "تبعید"اش  کرده بودند. آخرین بار قبل از رفتنش زنگ زده بود، میترسید کسری ای که برای پروژه اش گرفته بود را برایش محاسبه نکنند.

بعد از رفتنش یک بار اعلام شد در خاش، اشرار سه نفر را کشتند. تا چند وقت پیش که دو بار شماره با کد سیستان روی گوشی ام افتاد(و من ِ داغون از بی خوابی شبانه حواسم به موبایل نبود و جواب ندادم)، هیچ بعید نمی دانستم حتّی مرده باشد؛ یا شهید مثلاً، که تودهنی مضاعفی باشد به دشمنان نظام.

 به آن مسلمان پدرسوخته ای فکر میکنم که پول میگیرد که مراقب باشد مبادا یکی از این جماعت کفّار قسر در بروند. به مردمی که کلّی از این ماجراها و بدترش را هم می بینند و هیچ رحمی در آنها برنمی انگیزد. کامنت ها را هم خواندم؛ بسیاری شان اساساً هیچ کاری به وجه انسانی پستت نداشتند. دور بر خودم هم این روحیه را دیده ام. دلتنگم.

اینکه چقدر مشتاق دیدار شمایم تقریباً در آن پاراگراف اوّل آمده است.