خیالِ دست

سلام، خداروشکر. شما خوبید؟

آخه موضوع اینه که وقتی به یه عده می‌گیم «مسئولین»، داریم مسئولیت‌های خودمون رو به‌طور ضمنی انکار می‌کنیم.

حرفتون درسته. مثلاً در مورد مسئله‌ای مثل اشتغال من و شما احتمالاً «کاری» از دستمون برنمیاد. ولی یه کاری هست که می‌تونیم انجام بدیم و درواقع وظیفمونه که انجام بدیم ولذا نسبت به انجام دادنش مسئولیم: اینکه انتقاد و اعتراض کنیم به وضع موجود. حالا اگر کسی راهکار هم داشته باشه که چه بهتر. امام علی النّصِیحةُ فِی الْمَشْهَد و الْمَغِیب را حق حاکم بر مردم می‌دانستند. یعنی مردم وظیفه دارند که به‌طور علنی و به‌طور خصوصی حاکمان را نصیحت کنند. این مسئولیت ما است و این کاری است که ما انجامش نمی‌دهیم و این کاری است که انجام دادنش هم کاری بسیار پرهزینه است.

این مسئولیت ما به عنوان یک فرد عامی است. حالا اگر هنرمند یا نویسنده باشیم یا دستمان جایی بند باشد یا نفوذ کلام داشته باشیم و ... طبیعتاً مسئولیتمان هم بیشتر و متفاوت می‌شود.

نمی‌دونم، فکر کنم تنها کاری که میشه کرد همینه که غمباد بگیریم! فکر کنم از معدود چیزاییه که کارت پایان خدمت هم نمی‌خواد! :))

سلام

ببینید، بحث درباره‌ی اسم طبقه‌ای است که پست‌های مهم حکومتی را در اختیار دارند. اگر به آنها بگوییم مسئول، دیگر به بقیه‌ی مردم نمی‌توانیم بگوییم مسئول. اگر به مردم نگوییم مسئول، آن‌وقت به‌نظر من موجب این می‌شود که مردم مسئولیت‌هایشان را فراموش کنند. فکر کنم روشن است که اینجا «مسئول» در دو معنای مختلف به کار می‌رود و فکر می‌کنم همین باعث مشکل می‌شود.

البته «سؤال» هم در معنای متأخرش معنای پرسش می‌دهد وگرنه به‌طور کلی به معنای نیاز و حاجت است. پس مسئول می‌شود کسی که مردم نیازهایشان را پیش او می‌برند که معنای جالبی ندارد.

برای اینکه به یک نفر خاص اطلاق نشود، بگوییم «حاکمان» تا مشکلی که شما می‌گویی هم حل شود. اگر نمی‌پسندید بگوییم «خداوندان قدرت»! چطوره؟!

راستش انگیزه‌ام را از پست شما گرفتم؛ یعنی آنجا دیدم نوشته‌اید مسئولین، پیش خودم فکر کردم که یعنی من مسئولیتی در این زمینه ندارم؟ اوّلش هم می‌خواستم این متن را زیر پست شما کامنت بگذارم، بعد دیدم بحث پست به حاشیه کشیده می‌شود. برای همین این کار را نکردم. راستی، چقدر پستتان تأثیرگذار و خوب بود؛ حیف که نمی‌شد پلاسش کرد!

هدفم از این پست را درست فهمیده‌اید و من هم منکر راه‌های دیگر نیستم. هرچند خیلی نسبت به «تقصیر خودمونه!»ها خوش‌بین‌ترم تا حرف‌هایی که از طرف حاکمان زده می‌شود—لااقل نسبت به صادقانه بودنشان.

خب، پس دیگه اونجا کامنت نمی‌ذارم. البته به‌گمانم لایک و پلاس کارکردش این نیست که بگه خود موضوع را پسندیدم، بلکه می‌گه نگاه صاحب پست به موضوع را پسندیدم. البته هر کسی می‌تواند منظوری از لایک و پلاس‌هایش داشته باشد؛ والله اعلم بالبواطن اللایک و البلاس!

اینکه گفتم «حیف که نمی‌شد پلاسش کرد» شوخی بود البته. اگه پلاس نشدن یه پست به نویسنده‌اش حس بهتری می‌ده چه بهتره که بگه پلاس نکنید. هیچ ایرادی هم نداره.

حس می‌کنم امشب یکی از اون پیچ‌های تاریخیه! یکی از اون لحظات نادری که شما با من موافقی! :))

البته من هم از روی مسئولیت توصیه می‌کنم که بری بشینی پای پایان‌نامه و تمومش کنی. :)

چرا حکم نمی‌کنند؟ مثلاً قانونی که نماینده‌های مجلس تصویب می‌کنند حکم نیست؟ یا بخشنامه‌هایی که رئیس‌جمهور و وزرا ابلاغ می‌کنن حکم نیست؟ یا بخش‌نامه‌هایی که رئیس قوه‌ی قضائیه و معاونانش ابلاغ می‌کنند حکم نیست؟ یا سیاست‌های ابلاغی و ... رهبری حکم نیست؟ حکمه دیگه!

درسته، ولی معمولاً «دولت» فقط به همون قوه‌ی مجریه اشاره می‌کنه.

+ خب مجموعه‌ی اینا چی میشه؟ بحث سر مجموعه‌شونه وگرنه تک‌تک که همین الآن هم اسم دارند.