خیالِ دست

تجربه‌ی این را هم داشته‌ام. یک پستی هم خیلی قبل‌ترها گذاشته بودم که گفته بودم آهنگ «ای خدا کاری بکن بارون بباره» افتاده بود توی سرم و چون ایام شهادت بود نمی‌خواستم بخوانمش. فکر کنم یادتان باشد.

اوه، اوه! پس حسابی سوء تفاهم شده! خوب شد گفتم و گفتید.

نه، اصلاً اینجوری نبود؛ یعنی موضوع حوصله‌ی بحث نداشتن من نبود. آن موقع من خیلی زیاد تحت تأثیر کتاب «در باب یقین» ویتگنشتاین بودم. مخصوصاً فقراتی از آن درباره‌ی دلیل هست که با روح و روان من بازی می‌کرد (شاید زمانی درباره‌اش چیزی بنویسم). خلاصه اینکه موضوع «دلیل»، مخصوصاً «دلیل برای باورهای دینی»، خیلی برایم مسئله بود. و اصلاً دوست نداشتم درباره‌ی این موضوعات با کسی حرف بزنم چون خودم کاملاً حس این را داشتم که زیر پایم خالی شده، اصلاً نمی‌خواستم دیگران را هم به این بلا مبتلا کنم.

آن پست را که نوشته بودم، شما پرسیدید «چرا نباید ایام شهادت آن ترانه را خواند؟» این سؤال شما درخواست دلیل بود برای یک کنش/عدم کنش دینی، و من در پاسخ نوشته بودم «اگر دنبال دلیل می‌گردید باید بگویم دلیلی ندارم. ولی معمولا افراد دین‌دار این‌طور عمل می‌کنند. من هم به تبعیت از آنها و بدون دلیل این‌طور عمل می‌کنم.» بعد شما پاسخی دادید و از جمله نوشته بودید «از شما توقع نداشتم که بی دلیل اینگونه عمل کنید.» بعد من جواب دادم و همان اوّل نوشتم «من اصلا نمی‌خواهم وارد بحث شوم و مدتی است که از این‌جور بحث‌ها فرار می‌کنم.» بعد هم مزخرفاتی درباره‌ی دلیل نوشتم که اگر نگاهشان کنید، طنین ویتگنشتاینی دارند. آخرش هم نوشته بودم «اگر شما بخواهید به من جواب بدهید استقبال می‌کنم ولی قول می‌دهم ادامه ندهم.» این برای این نبود که حوصله‌ی بحث کردن نداشتم، برای این بود که موضوع هنوز برای خودم درست هضم نشده بود و از مبتلا کردن دیگران به آن واهمه داشتم.

+ آنهایی که حافظه‌شان خوب نیست، به آرشیو ایمیل‌هایشان مراجعه می‌کنند؛ دقیق‌تر هم هست!

آخ آخ! چه حس نزدیکی. من هم خیلی از صبح‌ها اینجوریم. فکرهای ناراحت‌کننده یه لحظه هم امون نمی‌دن! حتی نمی‌ذارن چشماتو باز کنی.

همین شعر هم خیلی قشنگ بود. ممنون. :)

نه، خب این سوء تفاهم‌ها پیش میاد. فقط خوب شد که رفع شد. چیز عجیبی نیست، کسی مقصر نیست، نیازی هم به عذرخواهی نیست. :)

+ فامیل دور بود!

این شرح بی‌نهایت کز زلف یار گفتند

حرفی‌ست از هزاران کاندر عبارت آمد

آقای اسکندری، گفتنی‌ها را گفتید. من چیزی برای اضافه کردن ندارم. همه سؤالم؛ همه حیرتم. می‌دانم فقط که دلم افسار ندارد؛ خیال اهلی شدن هم.