خیالِ دست

خیلی پیش‌تر از آنکه نام سال را «حمایت از کالای ایرانی» بگذارند، بنایم استفاده‌ی حتی‌الامکان از محصولات باکیفیت داخلی بوده و هنوز هست. اگر «وظیفه‌ی ملّی» عبارت با معنا و مصداقی باشد، یکی از مهم‌ترین مصادیقش، اگر نه مهم‌ترینِ آنها، همین مصرف محصولات داخلی است. گمان می‌کنم با وضع اقتصادیِ فعلیِ کشور، در صورت بودن کالای ایرانیِ باکیفیت و ارزان، خریدن جنس خارجی نوعی از انتحار اقتصادی است.

این‌ها را گفتم تا توضیح دهم چرا در هر دو دفعه‌ای که می‌خواستم وبلاگ شخصی بسازم سراغ سرویس‌دهنده‌های ایرانی رفتم. من بلاگفا و بلاگ را انتخاب کردم چون کیفیت قابل قبولی داشتند و چون ایرانی بودند. تجربه‌ی بلاگفا دلچسب نبود و دست به کوچ اجباری زدم. در بلاگ ولی بسیار راضی‌ام. معلوم است یک تیم دارند برای بهتر شدن سرویسشان کار می‌کنند و انصافاً در طول این مدت حسرت‌به‌دلِ وردپرس و بلاگسپات نمانده‌ام. سروشکل ظاهری وبلاگ قابل قبول است و می‌شود آن را به سلیقه‌ی نویسنده نزدیک کرد. مشکل امنیتی تابحال ندیده‌ام و از همه مهم‌تر، برای انتشار نظرات انتقادی‌ام نسبت به حکومت با هیچ محدودیتی مواجه نشده‌ام.

همه‌ی این تعریف‌ها به کنار، نمی‌توانم یک نگرانی عمده را پنهان کنم. نمی‌دانم اگر زمانی از طرف «مراجع ذی‌ربط» به مدیران بلاگ برای فی‌المثل بستن وبلاگ یا گرفتن اطلاعات خصوصی‌ام فشار وارد شود، بلاگ چقدر فشار را تحمل می‌کند و چقدر پای کاربرانش می‌ایستد؟ به دلیل مشابهی هنوز در هیچ شبکه‌ی اجتماعی ایرانی‌ای حساب درست نکرده‌ام، و تا اوضاع چنین باشد، نخواهم کرد.