ننگ و نام
آیتالله حائری شیرازی درگذشت؛ رحمة الله علیه. چند بار از نزدیک او را دیده بودم. در زمان دانشآموزیام میآمد دبیرستان رازی شیراز و برایمان سخنرانی میکرد. حرفهایش به دل مینشست. جز خوبی از او ندیدهام. امّا از همان زمان مدرسه رفتن من—و شاید حتّی قبل از آن—شایعات و اتهاماتی دربارهی زمینخواری او بود که تا روز مرگ ایشان—و شاید حتّی بعد از آن—ادامه دارد. ایشان سالها امام جمعهی شیراز بود و تقریباً همهی اهالی شهر ایشان را میشناختند و از اتهامات خبر داشتند، امّا هیچگاه به این اتهامات رسیدگی نشد.
از دو حالت خارج نیست: یا ایشان زمینخواری کرده یا نکرده. اگر زمینخواری کرده باشد، عدم رسیدگی به اتهامات باعث ظلم به مردم شده، و اگر زمینخواری نکرده باشد، عدم رسیدگی به اتهامات باعث ظلم به این مرد. و لابد روشن است که اینجا ظالم همان متصدّی اجرای عدالت است.
با این حواشی و شایعات پیرامون زندگی اقتصادی آقای حائری، متأسفانه مرگ او در ذهن بسیاری از همشهریانش با نیکنامی همراه نیست. صمیمانه آرزو میکنم که مرگ او نزد خداوند با نیکانجامی همراه باشد.
اگر اتهام و شکایتی بوده، احتمالاً تقصیر به همانجایی که فرمودید برمیگردد. اما در مورد شایعه، بدون هیچ اتهام یا شکایت رسمی هم میتوان چنین گفت. اگر بما بر فرض، مرجع قضائی بر مبنای شایعات به موضوع ورود میکرد و تحقیق میکرد و به نتیجه میرسید که اتهام بیمورد است (در حال حاضر نمیدانم چنین کاری صورت گرفته است یا نه) و این نتیجه را اعلام میکرد، بهنظر شما آن همشهریان اعتماد میکردند و میپذیرفتند و حالا وی نزد ایشان مردی نیکنام بود؟ البته این سؤال مهمی است که چه ارتباطی بین میزان اعتماد مردم نسبت به مرجع موردنظر با عملکرد آن وجود دارد.
متأسفانه من شناخت چندانی نسبت به ایشان نداشتم، اما مثل شما از خداوند برای ایشان مغفرت و علو درجات دارم.